O, filmlerinde İnek Şaban oldu, Kibar Feyzo oldu, Almanya’dan gelen kahraman ve futbolcu oldu… Çocukların her zaman komik ve güler yüzlü kahramanı oldu. Ailesi için gurur duyulası bir evlat, eş, baba oldu… Ve Türkiye’nin usta sanatçısı Kemal Sunal, her şeyden önce, yakinen tanıyan tanımayan herkes tarafından sevilen, 7’den 70’e herkesi gülümseten; iyi bir insan oldu.
Şahane bir ailesi, çoğumuzun ekranlarda görüp Yeşilçam efsanesi olarak onunla birlikte andığımız arkadaşları ve muhteşem oyunculuğuyla Kemal Sunal, hiç kuşkusuz yüreği güzel bir insandı. Öyle ki, bülbül sesli, “Mavi Boncuk” Emel Sayın, yıllar sonra onunla ilgili öyle bir anıyı anlattı ki; onu bir kez daha aklımıza kazıdı.
Çok sevgi ve çok saygıyla…
O zamanlar tığ gibi delikanlı, cepte para çok. Oyuncu bir de. Mavi Boncuk filmini çekiyoruz. Bir gün setten çıktık, eve gidiyoruz. Ben Laleli’de oturuyorum, Kemal benden önce çıktı. Herkes yevmiyesini almış, taksiyle giden gitti, kendi arabasıyla giden de gitti. Ben baktım ki Kemal yürüyerek gidiyor. Üç kilometre var gideceği yere. Her gün yürüyerek gidip geliyor, merak ettim nereye gidiyor bu adam böyle diye.
Uzun süre yürüdü. Sonra bir bankta bir adam yatıyordu, kaldırdı adamı bir şeyler konuştular. Cebinden para çıkarıp verdi. Şaşırmıştım, sonra biraz daha ilerde bir lokantaya girdi. Bir şey yemeden çıktı. Oraya da para verdiğini görmüştüm…
“Ölme sen benden önce.”
Bıraktım takibi. Banktaki adama yaklaştım, “Tanıyor musunuz o az önce size para veren adamı?” dedim. “Adını bilmem, sormam da her gün para verir bana…”dedi. Teşekkür ettim. Daha sonra az ilerideki lokantaya gittim, “Az önce gelen beyin borcu mu var size?” dedim. Tanımadılar beni. “Kemal Abi’nin mi? Yok hayır, bize her gün evsizler uğrar, yemek yediririz, o da sağ olsun onların yemek masrafını öder.” dedi.
Ertesi gün Kemal’in yanına gittim.
“Sen ne güzel bir adamsın ya…” dedim. Ne olduğunu anlayamadı, sarıldım ağladım… “Ölme sen benden önce.” dedim.
Dinletemedim...
