Sürreilizm, yani gerçeküstücülük akımı; Avrupa’da I. ve II. Dünya savaşında ortaya çıkmış ve gelişmiş bir akım… Temelinde, akılcılığı yadsıyan ve karşı-sanat için çalışan ilk dadaistlerin eserlerinden oluşur. 1924 yılında “Manifeste du Surrealisme” (Sürrealizm Manifestosu) hazırlayan şair Andre Breton‘un düşüncesine göre gerçeküstücülük, bilinç ile bilinç dışını birleştiren bir yol ve araçtır. Gerçeküstücülük yani sürrealizm akımı, gerçek dışı anlamında değil; tam aksine, gerçeğin insandaki iz düşümü şeklinde bir yaklaşımdır.
Sigmund Freud‘un teorilerinden etkilenen Andre Breton için, bilinç dışılık terimi tam olarak düş gücünün temel kaynağıydı. Deha ise bu bilinç dışı dünyasına girebilme yetisi ve yeteneğiydi. Breton ile birlikte Louis Aragon, Benjamen Peret gibi isimler, otomatik yazı yöntemleri üzerinde farklı çalışmalar ve deneylere imza attılar. Kendi söylemleriyle, “gerçeküstü dünyanın düşsel, cinsel, sapkın imgelerini geliştirmeyi” başardılar
Gerçeküstücülük yani sürrealizm; yöntemli bir araştırma ile deneyi ön planda tutmayı hedefler. İnsanın kendi kendisini irdeleyip çözümlemesinde sanatın yol gösterici bir araç olduğunun altını çizer.
Gerçeküstücü sanat, aslında sadece resim ile bitmez! Şiir ve düz yazılarda da üretim aşamasında birçok özgün teknik kullanılır bu akımda… Bunlardan birçoğu; özgür hayal gücünü arttırmak ve bilincin etkisini azaltmak üzerine kurulur. Bilinç dışı üretim ise gerçeküstücülükte tam merkezde yer alır.
1925’ten sonra gerçeküstücüler dağılmaya, başka akımlara yönelmeye başladılar… Ancak bu akım, resimden sinemaya kadar birçok sanat dalını derinden etkiledi. Bu etkilenme ile birlikte de oldukça farklı bir ışık tuttu sanata… Andre Breton’un yanı sıra P. J. Jouve, Pierre Reverdy, Robert Desnos, Louis Aragon, Paul Eluard, Antonin Arnaud, Raymond Queneau, Philippe Soupault, Arthur Cravan, Rene Char, Federico Garcia Lorca, Salvador Dali, Rene Magritte gerçeküstücülük akımının en bilinen ve önemli isimlerinden oldular.
